NGA POETI YNE ARIF MOLLIQI

Të Lisi i rinisë

Aq gjatë e kam kërkuar mrizin e fëmijërisë
Me një kujtim të shenjtë një melodi fyelli erdhi
Ato fusha breg lumi dhe malet përmbi
E përjetova në një trajtë të re vendlindjen
Lisit të gjelbër hijes së tij freskuese
Ia dëgjova frymëmarrjen e qetë dhe të lehtë
U përshëndetem si duhet mirëserdhe më tha
Duke me shikuar me sy të amshuar plotë hijeshi
Me kurorën e patrazuar me pamjen e kristaltë
U ndala shtatin e zbardhur ia lëmova
Kur një rreze dielli nga qielli blu i kishte ra
E thirra këngët e Pranverës dallëndyshet a janë kthye
Por ishte vet Pranvera që ma afroj dashurinë
Me fushat e gjelbëruara me hijet e panumërta
I entuziazmuar nga afshi i luleve që kishin qel

Nën Lis takoi rininë e bukur që kurrë nuk e kam braktisë
Zemra më lëkundet kur natyrë për rreth më rrezaton

Pastrimi i moteve të rënduara

Një kujtim i mirë një udhëtim i dëshiruar
Më trokiti përball Alpeve Shqiptare
Ky udhëtim i plagosur sikur po zgjohet i shëruar
Mbi sogjet e udhëtimit që borë binte filloi shi
Një shi i imtë i ëmbël për ringjallje dhe gjithçka nis e çel
Kanë çel ndër shkëmbinj edhe lulet e pranverës
Te degë e kumbullës një bilbil këndon këngë dashurie
Zëri shkon gjer te pishat shtatgjata të majat e malit
Atje ku janë sytë e mi ku janë zogjtë krojet që nuk shtjerrin
Atje i shoh vashat qe me lisa i krehin flokët
Mbi majat e kërrusura të Alpeve shqiptare
Shoh shekujt e mykur që lahen në Liqenet e Gjeravicës
Shërimin e dhembjen fushave të Dukagjinit shoh
Shoh Drinin që pastron plagët e moteve të rënduara
Dhe mbi gjakun tim shoh gjithçka që merr frymë fuqishëm
Durimi ka ikur bashkë më qelbin e vdekjeve
Kohët e pakryera e keqja s´ka mbetur për nesër
Nuk ka mbetur fatkobi as hala në gjuhën e njëri tjetrit

. Dashuri e zgjuar

Nën lis me ato degë të gjata
Mbeta pa gjumë kur buzët e saja zura ti puth
Nga afshi i saj m´u turbullua natyra
S´di nata erdhi kur dita kishte filluar me zbardhu
Një fllad i pashuar u shkund mbi qershi një këngë u derdh
Kur dëgjova fjalët e saj posi bilbil në ligjërim
E ç´jam unë mos një ujk i tërbuar mbi ty
Ti e di se jam lindje dielli pranverë jam për ty
Kjo dashuri e kthyer që na solli kënaqësi
Klithma jote himn në vargun tim ngujuar
Ti mos thuaj asgjë mos psherëti këtë natë
Prej teje kam pritur të ndalesh të kesh durim më dëgjo
Përpara hireve tuaja zemrën e kam hapur si portat
Çdo lavdërim për ty dhe zbukurimet s´kanë vlerë
Në ketë natë që erdhe mos kurse zemrën ma merr
Ma lë ballin tënd me diellin lartë ta krahasoj
Kur të vjen mëngjesi e ty s´do të kem pranë

Hëna mbi oborrin tim

Në mbarim të ditës se re
Egërsira iku edhe retë e errëta
N´prag të perëndimit të diellit
Zbrit kam nën Lisin plot kurora
Kur Hëna si drapër mbi muzgun ra
Fillua kam të pi gjer pas mesnate
Kur një fllad frynte e kënga më treti
E diçka zemrën ma shkundi
Shpirti i vrarë i lënduar përsëri u gjallërua
Ashtu siç shkrep një gur stralli
Ashtu diçka në shpirt m´u ndez
Kur zbriste nga mali me një shkëlqim të beftë
Mikesha ime u përkul ah u përkul mbi mua
Frymëmarrja kryengritëse sa hije i ka
Qëndrova e shikova nga erdhi kjo hënë
Kaq e lehtë si një dallëndyshe flokët ia merrte era
Nga pritje e gjatë e dashurisë heshti
Më thuaj pse prapë po hesht mikja ime
Kur kjo natë sa mirë na pret
Kur mbi fletët e lisit dashurinë e zgjojmë
Nga gjiri e kemi nxjerr shpresën dhe lumturinë

. Unë s´kam fjetur

Nga degët e Lisit erdhi një erë flladitëse
Një frymë që të gjithë në gjumë i ka venë
Asnjë zë nuk dëgjohet
unë s´kam fjetur
Në këtë natë s´dua ta lëshoi asgjë të ik
As hënë e as terrin
Dua të jam vetëm unë i zgjuar
Unë dhe dashuria ime e gjatë
Ah sa druhem
mos më mashtrojnë ëndrrat
e më kthejnë
Nëpër udhët e gjata
ku kryq e tërthor kam kërkua
Ta kthej hënën
Vetëm për të shtegtojnë sytë e mi
Më një plagë që e barta aq gjatë
Me lehjet që me vini pas
Dhe thashethemet e mesjetës

IDILË PËR LAHUTËN

Pikëllim i ëmbël në qytetin me shpirt
Me të pazakonshmen thirrje nga lahutë e heshtur
Skaj saj këngë e bukur nëpër damarë rrjedh
Ah lahutë që shpirtin e këndell
Një shpirt kënge që kam frikë po vdes
Ndonëse tingujt tuaja s´e humbin shkëlqimin
Ta kam hapur dritaren hapësirën e qiellin blu
Dhe mund të dehem për zërin tënd respekt kam
Më lejo të dëgjoj të kam pranë gjithmonë
Çdo ditë nga lindja gjer tek perëndimi
Dielli hëna ylberi me gjithë harqe dhe rrufetë
Kah mbretëria e mugët e natës do të ndalen
Do të ndalen të dëgjojnë kur ti më rrëfen
Duke derdhur pa ia ndarë me zërin e këndshme
Për gjymtyrët e kohërave për fushëbetejat e tronditura
Për Gjergj Elez Alinë që nëntë plagë i këndojnë
Këngë që parandiente shkëlqimin e armëve hijezuese
Vetëm tokë e lagur e dëgjonte refrenin e përsëritur
Zot suprem i kësaj fushe i këtyre bjeshkëve i këtij lumi
Edhe kjo zhurmë është himni që nuk harrohet
Kjo zhurmë është zhurmë e zhurmshëm në shtatin që do rritet
Në hapësirën që e kapërcejnë kohën e vrugtë mjerimin
Ku klima e qetë frymon mbi tokë të butë plotë qetësi
Plotë këngë të ngrohtat të këndshme nga Ty

Kur dëgjoi një melodi magjike me erën e ngrohtë
Një melodi e ëmbël që ma mbush shpirtin
Plotë tinguj të ngrohtë rrëfyes me rrugë e goditur
O lahutë mijëvjeçare në gjoksin tonë e ngujuar
Që asnjëherë nuk heshte prore ke kënduar
Edhe në qiellin e qetë edhe në natën e trazuar
Nëpër skutat e mjera të harresës ti fole
Edhe në zjarrin që digjte edhe në rrëmujat e shekujve
Ta thirra emrin tënd zëri yt më erdhi
Në çdo maje bjeshke në çdo thellësi deti
Në secilën fytyrë buzëqeshja jote shndriti
Nëpër rrezet e Tuaja e pamë atdheu kur vallëzonte