Unë jam shqiptar

Lexoni kete poezi briliante me te vertete ja vlen per ta lexuar eshte nga nje luftetar shqiptar qe luftoi perkrah Xhyzepe Garibaldit per bashkimin e Italise. Kete poezi sot e asaj dite e kendojne italianet dhe ja vlen per te lexuar. Eshte shume e mire..


Unë jam Shqiptar

Nga vendi I ëmbël, nga epiri im,
Stërgjysht’ e mi u nisën në mërgim.
Nga vendi I bukur u nisën duke qarë;
UNË JAM SHQIPTAR.

Prej pleqve tanë dëgjova që fëmijë
Betejat tona, të lashtat trimëri;
Zemërimi I shenjtë në zemër më merr zjarr,
Unë jam shqiptar,
Skënderi im në luftën tonë të shenjtë,
Vaditi me gjak turku tokëm’ e shenjtë;
Në atëdhe u kthye trimi fitimtar
Unë jam shqiptar,
Me një vështrim të Skënderit vetëtimë,
Kopera turqish ia mbathnin pa shpëtim,
I vendit tim, o dielli rreze-ar
Unë jam Shqiptar.

Kur horr Buzaka mir’ pa u menduar,
Flamur shpalosur Lunguros qe drejtuar,
Më zbret në zemër Skënderi luftëtar,
Unë jam shqiptar.

Në mundime lindur, me armë unë jam rritur,
Me tinguj këngësh vdekjen e kam pritur,
Do vdes për vendin tim si luftëtar,
Unë jam Shqiptar.

Nuk pata jo një tjetër
Trashëgim veç zemrës zjarrtë, ndaj edhe guximi im
I ëmbël buzqesh, me del si dhe më parë
Unë jam Shqiptar!

Besimi I lashtë, e atëdheut dashuri
Në zemër më ndez zjarr, më ngroh në gji,
Me gjakun tim unë vendin e kam larë,
Unë jam Shqiptar!

Nuk jam I pasur, e përbuz paranë,
Dhe shpatën e Boçarit e kam pranë,
Boçari, nderi I vendit tim krenar,
Unë jam Shqiptar!

Në dyzet e tetë zemërimi I shenjtë shpërtheu,
Kur ligjinë’ e mbretit copë e çikë e theu,
Për vendin tim unë ngjesha armnë’ e larë,
Unë jam Shqiptar!

Atdheu thirri, në Krati. Unë u ngjita.
Flamurin tim në lartësi e ngrita,
në zemra njerëzve prapë u ndeza zjarr,
Unë jam Shqiptar!

Në San Anxhelo, mbi kodrën shkëmbinj ngirtur,
Si mysafir me gjak aty qeshë pritur.
Do vdes për vendin tim si luftëtar,
Unë jam shqiptar!

Në fushat e Kameratës kam vërshuar,
Njëmijë mbretërorë kam shpartalluar,
Nga vendi im I vetëm dhe I ndarë,
Unë jam Shqiptar!

Në këmbë ish Lungro, Specano kryengriti,
Akuaformoza në arm’ e më nuk priti,
Në Plantaçeze armët rrokin mbarë,
Unë jam Shqiptar!
San Xhorxho, Irmo dhe San Konstandino,
U sulën për mbi kodra në San Martino,
U sulën dhe Frashineto sa më parë,
Unë jam Shqiptar!

Dhe San Demetrio, Makia tejmbanë,
Flamurin’ e tyrë të shpalosur kanë
Kampotenze nga armët ka marrë zjarr
Unë jam Shqiptar!

Lugina e San Martinos do dëshmojë,
Si trim’ u ndesha, fati s’më ndihmoi,
Pra, lamtumirë flamur në gjak I larë,
Unë jam Shqiptar!

E shenjtë çështja, ky frymëzim lirie,
Me ndez, me djeg me zjarr prej hyjnie,
Godit të pabesin në vendin tim krenar
Unë jam Shqiptar!

Dhe ti, frikash, dëgjon e gazn’ ke zënë,
Ti, që atdheun’ gjithë në dorë e ke shtënë,
Ti je veç doç I vendit tim krenar
Unë jam Shqiptar!

Pushteti yt jo nuk vret dot kurrë
Virtytin tim, unë qëndroj si burrë,
Linda dhe vdes për vendin tim krenar
Unë jam Shqiptar!
Shko, I mallkuar, zhduku, I mallkuar,
Kërkund s’do gjesh një vend për të pushuar,
Ti je armik I vendit tim krenar,
Unë jam Shqiptar!

Hordhitë e huaja vinin me trumpeta,
Këmbanave unë u bija, tundej jeta,
Në këmbë ngrit gjithë vendi im krenar,
Unë jam Shqiptar.

Në thirrëm e kushtrimit atdhetar,
Ia mbath Buzaka shpejt e në llahtar,
Si pëllumb I trembur ferr e gardh pa parë,
Unë jam Shqiptar!

Me kohën dhe botën armiqësuar,
Virtyti vetëm më bën të gëzuar,
Shpërthej në zjarr për vendin tim krenar,
Unë jam Shqiptar!

Mes armësh lindi ky mendimi im,
Në gjoks shpërthen mëshira për luftim,
qaj plagët që atdheu im ka marrë,
unë jam Shqiptar!

S’përfill asnjë rrezik mes njerëzish t’huaj ,
Në mërgim’ ku jam pa bukë duroj e vuaj,
Mundimi më ësht’ I ëmbël, jam krenar,
Unë jam Shqiptar!

Në vargonj’ mbërthyer, jam tek po lëngoj,
Në fatkeqësi’ fort gjithnjë qëndroj,
Jam biri I denjë I vendit tim krenar
Unë jam Shqiptar!

Luftoj për të vërtetën, drejtësinë,
Po psherëtij e pres sërish lirinë,
Flamuri yn’, ti ngrihu në, qiellin’ e larë,
Unë jam Shqiptar!

Në luft’ me urrejtje e shenjtëruar,
Nga fatkeqësistë, nga qielli frymëzuar,
N’luftë, o vendi im krenar
Unë jam Shqiptar!

O Itali e dashur, e bukura Itali,
Si motër e dhimbsur me prite ti,
Në gjirin tënd me bukuri të larë,
Unë jam Shqiptar!

Vinçenco Stratigoi
(Parliamo di Lungro’ f. 60-62, përkthyer nga Xhevat Beqaraj)
Gjithashtu gjendet në librin e Koli Xoxit ‘Shqiptarët dhe Garibaldi’ faqe 303-309)